Spaceruję sobie ostatnio i jak to ja, zupełnym nieukradkiem przyglądam się swojemu własnemu odbiciu w witrynach mijanych sklepów. W szybach samochodów, wiatach przystankowych, ludzkich spojrzeniach. Przeglądam i przyglądam. Z zainteresowaniem szukając czegoś, co przyciąga wzrok. Jakiegoś detalu, który sprawia, że idąc, zwracam na siebie uwagę. Napisu na czole, wielkiej plamy po buraczkach na rozpiętej koszuli. A może mam coś na zębie?
Są różne rodzaje wzajemnie wymienianych spojrzeń. Są takie zwykłe, przelotne mrugnięcia spieszących się zazwyczaj przechodniów. Są pełne sztucznej ignorancji podszytej wyczuwalnym zainteresowaniem młodych i modnie gniewnych. Są takie, po których masz pewność, że ich właściciel jeszcze się obróci, by lepiej się przyjrzeć i cię zapamiętać. Dla równowagi są i te pełne pogardy i zażenowania, którymi częstują mnie zwykle trzy grupy społeczne: stare dewotki, bezwłose jednostki z gatunku chadzających stadnie z lśniącym orężem u boku oraz ich farbowane na czarno lub pożółkło (bo blondem tego nazwać nie można niestety) samiczki z papierosem w ustach i bobasem pod pachą. Bywa, że nasze spotkania nie ograniczają się li tylko do wrażeń wizualnych - gdy łapię zasięg, mam też okazję odbioru audio. Pakiet w full HD. Takie drobne przyjemności za półdarmo. Uroczo. Czasami mnie to rusza, czasem wzrusza, najczęściej spływa jak po kaczce. Czasami mnie to onieśmiela, czasem rozbawia, ale zazwyczaj dodaje szczypty tego, co sprawia, że od tej chwili spoglądam na dzień z zupełnie innej perspektywy - pewności siebie. Bezcenne.
Podczas mojej przygody z teatrem odkryłem, że niesamowitą przyjemność sprawia mi ludzka atencja. Bycie na scenie, w świetle reflektorów, na widoku. Wszyscy patrzą a ty po prostu jesteś. Odkryty. Jak obraz w muzeum. I tak mi zostało. Ten mój wewnętrzny głód spojrzeń. Każdy chce być zauważany. Marzymy o aprobacie, poklasku, o zaistnieniu w świadomości ogółu chociaż przez te głupie pięć minut. By od zakamarkowych szeptów było o nas głośno. Jedyną rzeczą gorszą od bycia obgadywanym jest bycie nieobgadywanym w ogóle. I nie mówcie mi, że jest inaczej. Wszyscy jesteśmy próżni. Ludzie uwielbiają być w centrum uwagi. Jasne, wszystko ma swoje granice, ale nie uważajmy się za jakichś celebrytów. Ucieczka przed paparazzi raczej nikomu z nas nie grozi. Chodzi o wizerunek. Spojrzenie komplement. Docenienie tego wysiłku, jakiego każdego ranka doświadczamy w kontakcie z dwudrzwiową z płyty pilśniowej. Szafą płaczu. Życie to pasmo nieustannego bycia poddawanym ocenie. I mimo, że nie obchodzi mnie, co przypadkowi ludzie pomyślą lub powiedzą, podświadomie chcę, by pomyśleli lub powiedzieli cokolwiek, bo wiem, że będzie to chyba najbardziej szczery odzew jakim ktokolwiek może mnie uraczyć. Skromny to ja bywam rzadko. Miłe słowo od mam czy babci nie wystarczy - dla nich zawsze jesteśmy najpiękniejsi; nawet wtedy, gdy włóczymy się w wyciągniętym swetrze i przetartych jeansach po domu z miną co najmniej wczorajszą. W kontakcie z powiewem ludzkiej zazdrości zawsze plasować się będziemy na neutralnym poziomie dobrze wyglądasz. Harpie. Dobrze to ja mogę wyglądać, gdy mam zły dzień. Ma być wyrazisty, konkretny i wydobywający się głęboko z przepony pomruk okraszony gestem lubię to! Spójrzmy prawdzie w oczy, przejść niezauważonym w tłumie to jak popełnić jakiś podstawowy błąd. Najlepiej wie to sama Gaga, która od zawsze powtarza: I don't wanna be normal. I am terrified of being average. W punkt, siostro! Nie zastanawiajcie się zatem czy to wszystko nie brzmi przesadnie powierzchownie, choć przyznam, że możecie mieć rację. Liczy się wnętrze, mówią. Zgadzam się, naprawdę. Ale prezentu opakowanego w szary makulaturowy papier raczej nikt w pierwszej kolejności nie odpakuje. Kupa mięci: Everything is a statement. Especially the outside. Can you speak with your clothes?
Są różne rodzaje wzajemnie wymienianych spojrzeń. Są takie zwykłe, przelotne mrugnięcia spieszących się zazwyczaj przechodniów. Są pełne sztucznej ignorancji podszytej wyczuwalnym zainteresowaniem młodych i modnie gniewnych. Są takie, po których masz pewność, że ich właściciel jeszcze się obróci, by lepiej się przyjrzeć i cię zapamiętać. Dla równowagi są i te pełne pogardy i zażenowania, którymi częstują mnie zwykle trzy grupy społeczne: stare dewotki, bezwłose jednostki z gatunku chadzających stadnie z lśniącym orężem u boku oraz ich farbowane na czarno lub pożółkło (bo blondem tego nazwać nie można niestety) samiczki z papierosem w ustach i bobasem pod pachą. Bywa, że nasze spotkania nie ograniczają się li tylko do wrażeń wizualnych - gdy łapię zasięg, mam też okazję odbioru audio. Pakiet w full HD. Takie drobne przyjemności za półdarmo. Uroczo. Czasami mnie to rusza, czasem wzrusza, najczęściej spływa jak po kaczce. Czasami mnie to onieśmiela, czasem rozbawia, ale zazwyczaj dodaje szczypty tego, co sprawia, że od tej chwili spoglądam na dzień z zupełnie innej perspektywy - pewności siebie. Bezcenne.
Podczas mojej przygody z teatrem odkryłem, że niesamowitą przyjemność sprawia mi ludzka atencja. Bycie na scenie, w świetle reflektorów, na widoku. Wszyscy patrzą a ty po prostu jesteś. Odkryty. Jak obraz w muzeum. I tak mi zostało. Ten mój wewnętrzny głód spojrzeń. Każdy chce być zauważany. Marzymy o aprobacie, poklasku, o zaistnieniu w świadomości ogółu chociaż przez te głupie pięć minut. By od zakamarkowych szeptów było o nas głośno. Jedyną rzeczą gorszą od bycia obgadywanym jest bycie nieobgadywanym w ogóle. I nie mówcie mi, że jest inaczej. Wszyscy jesteśmy próżni. Ludzie uwielbiają być w centrum uwagi. Jasne, wszystko ma swoje granice, ale nie uważajmy się za jakichś celebrytów. Ucieczka przed paparazzi raczej nikomu z nas nie grozi. Chodzi o wizerunek. Spojrzenie komplement. Docenienie tego wysiłku, jakiego każdego ranka doświadczamy w kontakcie z dwudrzwiową z płyty pilśniowej. Szafą płaczu. Życie to pasmo nieustannego bycia poddawanym ocenie. I mimo, że nie obchodzi mnie, co przypadkowi ludzie pomyślą lub powiedzą, podświadomie chcę, by pomyśleli lub powiedzieli cokolwiek, bo wiem, że będzie to chyba najbardziej szczery odzew jakim ktokolwiek może mnie uraczyć. Skromny to ja bywam rzadko. Miłe słowo od mam czy babci nie wystarczy - dla nich zawsze jesteśmy najpiękniejsi; nawet wtedy, gdy włóczymy się w wyciągniętym swetrze i przetartych jeansach po domu z miną co najmniej wczorajszą. W kontakcie z powiewem ludzkiej zazdrości zawsze plasować się będziemy na neutralnym poziomie dobrze wyglądasz. Harpie. Dobrze to ja mogę wyglądać, gdy mam zły dzień. Ma być wyrazisty, konkretny i wydobywający się głęboko z przepony pomruk okraszony gestem lubię to! Spójrzmy prawdzie w oczy, przejść niezauważonym w tłumie to jak popełnić jakiś podstawowy błąd. Najlepiej wie to sama Gaga, która od zawsze powtarza: I don't wanna be normal. I am terrified of being average. W punkt, siostro! Nie zastanawiajcie się zatem czy to wszystko nie brzmi przesadnie powierzchownie, choć przyznam, że możecie mieć rację. Liczy się wnętrze, mówią. Zgadzam się, naprawdę. Ale prezentu opakowanego w szary makulaturowy papier raczej nikt w pierwszej kolejności nie odpakuje. Kupa mięci: Everything is a statement. Especially the outside. Can you speak with your clothes?
No dobrze, ale zebraliśmy się tu dzisiaj z zupełnie innego powodu. Mianowicie przyciągnęło Was tu nie co innego jak mój czerwony garnuszek wypełniony czymś smakowitym. Pudding chlebowy. Nic dodać, nic ująć. Brzmi wystarczająco intrygująco a smakuje to już zupełnie niecodziennie. Jedzcie, bo dobre. Uwielbiam takie niespodzianki. Polecam koniecznie.
Składniki: 175 stopni/ 35 minut
(porcja dla czterech osób)
# ok 150g słodkiego pieczywa (chleb tostowy, chałka, rogale maślane lub bułki mleczne - mogą być czerstwe)
# 300 ml mleka
# 3 żółtka
# opakowanie cukru wanilinowego (8g)
# 5 płaskich łyżek cukru
# mała garść rodzynek lub żurawiny
# masło lub margaryna do posmarowania pieczywa
# wrzątek lub rum
Pieczywo pokrójcie w grubsze kromki, posmarujcie masłem z obu
stron. Rodzynki zalejcie wrzątkiem lub alkoholem i odstawcie do napęcznienia. Do garnka wlejcie mleko,
dodajcie żółtka, cukier wanilinowy oraz zwykły cukier. Podgrzejcie na małym ogniu, ubijając trzepaczką do momentu, aż płyn lekko zgęstnieje (nie
doprowadzamy do zagotowania). Dno naczynia żaroodpornego lub niewielkiego żeliwnego garnuszka wyłóżcie
połową przygotowanego pieczywa, na to wylejcie część masy
mleczno-jajecznej i posypcie połową namoczonych rodzynek. W ten sam
sposób postępujcie z drugą warstwę. Pudding pieczcie w nagrzanym piekarniku aż się zarumieni. Podawajcie do razu!
